LINDY HOP
Taniec swingowy, wywodzący się ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Kolebką popularnego lindy jest nowojorski Harlem. Taniec ten rozwijał się wraz z muzyką tamtych czasów, czyli jazzem. Lindy hop przeżywał apogeum popularności w latach 30. i 40. ubiegłego stulecia. Swą wyjątkowość zawdzięcza możliwości dużej improwizacji oraz łączenia stylów tańca solowego i partnerskiego. Lindy hop ma tę właściwość, że nigdy nie przybiera takiego samego kształtu (właśnie za sprawą improwizacji), a figury czasem „same się tworzą”. O sukcesie tego tańca decydują nie tylko dowolność i swoboda, ale także społeczny i towarzyski charakter.
BALBOA
Taniec, o którym mówi się, że jest “dla tancerzy, a nie dla widzów”, ponieważ o jego spektakularności decyduje bardziej prowadzenie i bliski kontakt między partnerami niż widowiskowe figury. Subtelne prowadzenie stwarza niezwykłą więź między tańczącymi. Balboa doskonale sprawdza się przy szybszej muzyce oraz na zatłoczonym parkiecie, gdyż tańczący nie potrzebują wiele przestrzeni, by czerpać przyjemność z charakterystycznego “szurania”.
COLLEGIATE SHAG
Tańczony do szybszej muzyki. Wykształcił się na przełomie lat 20. i 30. w Stanach Zjednoczonych. Pochodzi z Karoliny Północnej, chociaż niektórzy badacze upatrują jego korzeni w Nowym Orleanie. Collegiate Shag jest określany mianem tańca ulicznego przez wzgląd na swoją genezę.
SOLO JAZZ
To taniec solowy, w którego skład wchodzą zarówno różne elementy czy kroki legendarnych choreografii z lat 40., ale także te tworzone na nowo (współcześnie). Solo jazz można wykorzystywać jako budulec choreografii lub podstawę do własnej improwizacji.
By zatracić się w solo jazzie potrzebna nam tylko muzyka, a jedynym ograniczeniem jest nasza wyobraźnia!